Słowiński Park Narodowy, utworzony w 1967 roku rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 września 1966 r. (które weszło w życie 1 lipca 1967 r. - Dz. U. z dnia 8 października 1966 r.). Jeden z 23 parków narodowych w Polsce. Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża, w województwie pomorskim. Obejmuje Mierzeję Łebską, Nizinę Gardeńsko-Łebską, morenę czołową z najwyższą kulminacją 115 m n.p.m. na wzgórzu Rowokół oraz szereg jezior: Łebsko (71,4 km²), Gardno (24,5 km²), Jezioro Smołdzińskie (43 ha), Dołgie Wielkie (156 ha) i Dołgie Małe (6,3 ha). Osobliwością jezior przymorskich są okresowe wlewy wody morskiej podczas silnych sztormów. Dopływ słonej wody umożliwia zasiedlanie tych terenów dość licznym słonoroślom. Przez teren parku przepływa 7 rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe.

Ruchome wydmy w Słowińskim Parku Narodowym

Słowiński Park Narodowy rezerwat biosfery UNESCO
Położenie	woj. pomorskie
Data utworzenia	1 stycznia 1967
Powierzchnia - leśna (24,7%) - uprawna (5,57%) - wodna (54,9%) - bagna (7,7%)	186 km² 46 km² 10,4 km² 102 km² 14,3 km²
Pow. ochrony - ścisłej (30,2%) - częściowej (17,2%) - krajobrazu (52,7%)	56,2 km² 31,9 km² 98,1 km²
Powierzchnia otuliny
Długość szlaków turystycznych	140 km
Liczba odwiedzających rocznie	282 tys.
Siedziba	Smołdzino

Ruchome wydmy w Słowińskim Parku Narodowym

W 1977 roku został włączony przez UNESCO do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 r. wpisany na listę terenów chronionych konwencją ramsarską o obszarach wodno-błotnych o międzynarodowym znaczeniu przyrodniczym.
Charakterystycznymi elementami Parku są przymorskie jeziora, bagna, łąki, torfowiska, nadmorskie bory i lasy, a przede wszystkim wydmowy pas mierzei z ruchomymi wydmami.